آسمان

 ^{روزی شاگرد یه راهب پیر هندو از او  خواست که بهش یه درس بیاد}

 ^موندی

 ^{بده . راهب از شاگردش خواست کیسه نمک رو بیاره پیشش ، بعد یه}

^مشت

 ^{از اون نمک رو داخل لیوان نیمه پری ریخت و از او خواست اون آب رو سر}

 ^{بکشه . شاگرد فقط تونست یه جرعه کوچک از آب داخل لیوان رو بخوره  ،}

 ^{اونم بزحمت .}

^{استاد پرسید : " مزه اش چطور بود ؟ "}

^{شاگرد پاسخ داد : " بد جوری شور و تنده ، اصلا نمیشه خوردش "}   

^{پیرهندو از شاگردش خواست یه مشت نمک برداره و اونو همراهی}

 ^{کنه ...رفتند تا رسیدن کنار دریاچه . استاد از او خواست تا  نمکها  رو داخل}

 ^{دریاچه بریزه ، بعد یه لیوان آب از دریاچه برداشت و داد دست شاگرد و ازش}

 ^{خواست اونو بنوشه .  شاگرد براحتی تمام آب داخل لیوان رو سر کشید .}

 ^{استاد اینبارهم از او مزه  آب داخل لیوان رو پرسید. شاگرد پاسخ داد : " کاملا}

 ^{معمولی بود .. " پیرهندو گفت : " رنجها و سختیهائی که انسان در طول}

 ^{زندگی با آنها روبرو میشه همچون یه مشت نمکه  و اما این روح و قدرت}

 ^{پذیرش انسانه که هر چه بزرگتر و وسیعتر بشه ،  میتونه بار اون همه رنج} 

 ^{و اندوه  رو براحتی تحمل کنه ، بنابراین}

                          ^{سعی کن یه دریا باشی تا یه لیوان آب .}